De ombudsvrouw van De Standaard heeft het dit weekend over regionale journalistiek. Lezers uit Oost-Vlaanderen schijnen zich te beklagen over de te zware focus op nieuws uit Gent, en de ombudsvrouw gaat een eind mee in hun kritiek. In een, zoals steeds, interessant inkijkje hoe de redactie van De Standaard werkt, lezen we enkele interessante bespiegelingen over de kwaliteit van dat regionieuws, bijvoorbeeld over de gesel die ik “newsvertising” noem, advertenties die verpakt zijn als nieuwsbericht zonder enige vorm van kritiek. Dat gaat dan over de (her)opening van winkels en horeca etc., ongetwijfeld leuk om te weten als je in de buurt woont, maar nieuws is het niet.

Ombudsvrouw Karin De Ruyter wijst erop dat De Standaard geen journalisten heeft in de regio, de stukken worden overgenomen uit de zusterkranten De Gentenaar, Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg, kranten die zich in tegenstelling tot De Standaard richten op een breed publiek. Over de manier waarop die regionale, freelance medewerkers vaak hun werk moeten doen en over de kwalijke gevolgen daarvan voor de kwaliteit, heb ik het al eerder gehad: in ‘het ware drama van regiojournalistiek’ en ‘nog meer drama in de regiojournalistiek’.

Die correspondenten hebben nooit contact met De Standaard. Dat wordt  niet gewaardeerd. Ik heb het ooit voorgesteld, als Kortrijk-correspondent voor Het Nieuwsblad, om voor De Standaard aparte stukken te schrijven over de stad, stukken op het niveau van De Standaard, over onderwerpen die lezers van die krant interesseren. Daar kwam een kort njet op. Melden dat er een interessant verhaal aankwam dat je schreef voor Het Nieuwsblad, was evenmin nodig. Ik heb nooit goed begrepen waarom, omdat het mij nooit is uitgelegd. 

Lokale correspondenten hebben nooit contact met De Standaard. Dat wordt niet gewaardeerd.

Maar ik kan een poging doen, op basis van enkele elementen die de ombudsvrouw niet heeft vermeld in haar stuk. De eerste reden is dat de regiopagina’s in De Standaard helemaal niet door de redactie van De Standaard worden samengesteld. Ze worden gemaakt door een freelancebureau dat verhalen plukt uit de bestanden van de zusterkranten en daar vervolgens een pagina mee samenstelt. Ik heb ooit eens gepolst naar de manier waarop. Veel journalistieke selectie komt daar niet bij kijken, omdat de pagina’s vroeg worden opgemaakt, worden ze samengesteld volgens het principe “wie eerst komt, eerst maalt.” Wie bij Het Nieuwsblad een stuk inlevert na 16 uur, niet zo erg ongebruikelijk bij een ochtendkrant, maakt nauwelijks nog kans om de regiopagina van DS te halen.

Waarom de redactie van De Standaard zich nauwelijks bekommert om de inhoud van die pagina’s, heeft een duidelijke reden: de regiopagina’s zijn er gekomen om extra advertenties te kunnen werven. De commerciële dienst van De Standaard “bewerkt” de adverteerders in de regio, biedt kortingen aan voor wie in meerdere Mediahuis-titels adverteert en gebruikt het iets andere ‘profiel’ van de DS-lezers om extra adverteerders binnen te halen. Dat is uiteraard volstrekt legitiem, er is niets verkeerd mee. Maar omdat de oorsprong van de regiopagina’s bij de advertentie-afdeling ligt, bestaat er op de redactie een soort natuurlijke afkeer tegen het regionieuws.

Bovendien heeft de redactie van De Standaard, gelukkig iets minder dan die van De Morgen, ook last van wat ik ooit eens kathedraaltorenmentaliteit heb genoemd. De nadruk ligt op nieuws uit de driehoek Gent-Antwerpen-Brussel/Leuven, en wat daarbuiten gebeurt is voor de krant al veel minder interessant. Dat gaat soms ver. Als Tommy Wieringa zijn nieuwe boek komt voorstellen in boekhandels in Brussel, Antwerpen en Kortrijk, dan zullen die eerste twee boekhandels vermeld staan onder de recensie/aankondiging van het boek, maar die laatste niet. Een literair festival als Memento, met grote namen en vele honderden bezoekers, wordt door DS genegeerd. Als Mechelen het systeem van brugfiguren voor het onderwijs uitbreidt komt daar een mooie repo over in  de krant. Toen het in Kortrijk een jaar vroeger gebeurde, kreeg dat geen aandacht. Als Antwerpen het systeem van burgerbegrotingen invoert, haalt dat de voorpagina. Toen was Kortrijk er al meer dan een jaar mee bezig. Ik had er toen graag een apart stuk over geschreven voor De Standaard, maar….

Onder het stuk van Karin De Ruyter stond een korte maar zeer interessante lezersreactie: de lezer oppert “doe het goed of doe het niet”. Ik ben het daar volmondig mee eens. Als abonnee van De Standaard, een krant waar ik verder erg tevreden en soms zelfs blij mee ben, erger ik me ook vaak aan de ondraaglijke lichtheid van de regiopagina’s, en ik ben er zeker van dat je met iets meer inspanning wel regionieuws op DS-niveau kan brengen. Het zou een enorme verrijking zijn voor de journalistiek. Maar dan moet je wel echt willen investeren in regiojournalistiek.