Soms ontgaat een mens al eens iets, zelfs als hij redelijk nauwgezet het nieuws volgt. Dus het was pas op pagina 190 van “Groetjes uit Vlaanderen” dat ik besefte: verrek, dit is die kerel die ooit op onnodig hardhandige wijze werd gearresteerd op een wat bekakt netwerkevenement voor ondernemende studenten, omdat hij op twitter een aangebrand maar verder onschuldig grapje had gemaakt over het roepen van “allahoe akbar” als ijsbreker om nieuwe contacten op te doen. Hij vermoedde al dat dit niet de goede openingszet zou zijn, maar dat het als twittergrap tot zijn arrestatie zou leiden, had hij ook verkeerd ingeschat. Wie kan hem dat kwalijk nemen?
Die Mohamed, een 29-jarige Antwerpenaar met Marokkaanse, of beter nog Berberse grootouders, heeft zijn belevenissen als kind van de derde generatie uit die gemeenschap op papier gezet, en dat is voor al zijn mede-Vlamingen een ‘must read’, om het eens in modern Nederlands te zeggen. Hij doet zijn relaas beginnend bij de eerste Zwarte Zondag in 1991, drie maanden na zijn geboorte, en eindigt met de heropleving van het Vlaams Belang tijdens de verkiezingen van 2019.
Ouaamari doet zijn verhaal scherp, hij spaart niets of niemand. Hij is uiteraard vernietigend voor echte racisten, maar kan ook hard zijn voor zowel mainstream rechts als links, in de politiek en daarbuiten. Hij doet dat vaak op hilarische wijze, bijvoorbeeld als hij het heeft over bakfietsmoslims, want ook over de ‘eigen’ gemeenschap kan hij perfecte grapjes maken. 
Zijn analyses zijn vaak origineel, en hij weet ze met humor te brengen. “In Antwerpen ligt iedereen met elkaar overhoop, maar over één ding is er een consensus. Patrick Janssens is een eikel”, schrijft hij bijvoorbeeld over de voormalige SP.A-burgemeester, die het volledig heeft verkorven bij de  Marokkanen en Turken, die wel massaal op hem stemden, maar vervolgens stank voor dank kregen. Dat analyseert Ouaamari perfect. Maar hij is eveneens hard voor de strategie van N-VA-burgemeester Bart De Wever, die hij vergelijkt met de Marokkaanse koning Hassan.

AEL

Ouaamari is niet alleen grappig, hij geeft ook inzicht, bijvoorbeeld over het ontstaan van de AEL van Dyab Abou Jahjah in een internetcafé langs de Turnhoutsebaan. Of over het verschil tussen Vlaamse Marokkanen en Nederlandse Marokkanen, wat duidelijk naar voren komt als ze tijdens de zomer samen vakantie vieren. Ze zijn meer Vlaams of Nederlands dan ze Marokkaans zijn, dat maakt Ouaamari erg mooi duidelijk. Maar het gaat ook over minder onschuldige zaken, zoals de voedingsbodem voor de tientallen jongeren die vanuit ons land naar Syrië trokken om er te strijden met IS. Een kalifaat dat door Ouaamari en zijn vrienden het “Plopsaland-kalifaat” werd gedoopt.
Dat is erg relevant, omdat Ouaamari op een bepaald moment, als zoekende puber, ook leek te bezwijken voor de lokroep van een radicalere islam, die tot hem kwam via “bling-blingimams” in designer maatpakken, en later werd versterkt door Sharia4Belgium. De vraag of hij wel een goede, vrome moslim was, bezorgde Ouaamari een “identitaire burn-out”.  Maar dankzij liefhebbende en attente ouders die hem waarschuwden voor valse profeten dreef hij niet verder af richting de donkere kant van de islam. En hij was niet de enige. 

Zijn relaas is relevant, want als zoekende puber leek ook hij te bezwijken voor de lokroep van een radicalere islam

En zo werd Ouaamari wie hij vandaag is: een onmiskenbare Antwerpenaar met een “lasagne-identiteit”: Berber, Marokkaan, Europeaan, Belg, Vlaming, Antwerpenaar, moslim. Van al die identiteiten is ‘Vlaming’ de enige die ter discussie wordt gesteld, aldus Ouaamari, zowel door (extreem)-rechts als progressief Vlaanderen, en net daarom schreef hij er een boek over. Het is die dwarsheid, gecombineerd met zijn heerlijke humor, die ik enorm apprecieer. En waarom ik hoop dat velen, en zeker beleidsmakers, dit boek zullen lezen, want er vallen tussen de gevatte grappen door veel lessen uit te trekken over hoe wij met z’n allen kunnen samenleven. Want deze Mohamed is evenveel Vlaming als gelijk welke Bart, Conner, Gwendolyn of Shania.
Eén ding nog: erg merkwaardig dat Ouaamari blijkbaar geen Vlaamse uitgever vond voor dit relevante boek. Maar gelukkig was daar het Nederlandse Prometheus om ons deze Groetjes uit Vlaanderen te schenken. Al hamdoelilah.

naschrift 1/6: Ik ging er verkeerdelijk van uit dat geen enkele Vlaamse uitgever interesse had getoond in het werk van Mohamed Ouaamari. Dat is niet juist. Alvast Harold Polis informeerde of hij het werk kon uitgeven. Alleen is Groetjes uit Vlaanderen uiteindelijk bij een Nederlandse uitgever terecht gekomen.