Dag zieke Vincent,

dank voor je koortsige doch eerlijke brief. En ook al had ik nou niet verwacht dat je warm zou worden van een titel voor Liverpool, het antwoord blijft toch teleurstellend. Ik heb die rivaliteit tussen United en Liverpool nooit zo goed begrepen, het zijn twee clubs die qua achtergrond en uitstraling erg op elkaar lijken, vind ik. Rivaliteit binnen een stad of regio kan ik beter plaatsen, al ben ik niet het soort supporter dat een ander alles misgunt, of niet kan erkennen dat een rivaliserende club best eens een aardig potje op de mat heeft gelegd. Behalve als het gaat om Rangers FC natuurlijk, maar dat is eerder een soort misdaadorganisatie dan een voetbalclub, dus dat telt niet.

Waarmee we meteen in Glasgow zijn aanbeland, de stad waar voetbalrivaliteit wel eens tot ver voorbij de spits wordt gedreven, al liggen de tijden dat er doden vielen tijdens The Old Firm gelukkig ver achter ons. Maar in Glasgow geldt in de binnenstad op matchday nog altijd ‘no colours’: het groen-wit van Celtic zou Rangers-fans wel eens te erg op de beschonken zenuwen kunnen werken, en omgekeerd zal een bezoeker van Celtic Park niet altijd even gepast reageren op het rood-wit-blauw van de overkant. Als je voor het eerst een Glaswegian ontmoet die je vraagt voor wie je supportert, kan je veiligheidshalve maar beter ‘Partick Thistle’ fluisteren, tot je weet wat voor vlees je in de kuip hebt.

Maar je vroeg naar het vertrek van Brendan Rodgers. Ik heb er eens schouderophalend en licht tandenknarsend kennis van genomen. Dat een coach als Rodgers een mooie, traditierijke club met een hondstrouwe aanhang over de hele wereld, de eerste Britse winnaar van Europa Cup I (Lissabon, 1967, 2-1 winst tegen Inter) verlaat voor een van de nieuwe rijken, een met Aziatische geld ‘groot’ geworden club die tot de eigen verbazing eens de Premier League won en daarna weer de grijze muis werd die ze altijd al was, ik vind het symptomatisch voor alles wat verkeerd is aan het hedendaagse voetbal. Was hier al ergens geopperd dat ik een vreselijke sportromanticus ben?

Niet dat ik Rodgers iets kwalijk neem hoor. Hij liet Celtic behoorlijk voetballen en werd drie keer kampioen, ondanks de terugkeer van jeweetwelwie op het hoogste niveau. Maar het is nou niet alsof de Schotse competitie de sterkste en zwaarste van Europa is, misschien zouden wij er als duo ook wel in geslaagd zijn om met Celtic kampioen te worden in de SPL. Maar in Europa, daar waar het voor Celtic moet gebeuren, brak Rodgers geen potten. Ik denk ook niet dat het grote probleem van Celtic de manager is, zeker niet nu clubicoon Neil Lennon, ook een Noord-Ier, het roer weer heeft overgenomen. Die achtste titel op rij (het record is negen, gedeeld door de twee clubs uit Glasgow) komt er wel, en hopelijk stoomt de club dan eindelijk eens door naar ‘ten in a row’.

Wat het grote probleem dan wel is, hoor ik je nog vragen, pientere Vincent. TV-geld natuurlijk. Als clubs uit de kelder van The Championship 30.000 euro per week kunnen betalen aan middelmatige voetballers, dan weet je dat het voor een club als Celtic moeilijk wordt om degelijke spelers naar Celtic Park te halen. Er mogen dan al 60.000 fans in Paradise zitten, daar kan geen tv-contract tegenop. Alleen al daarom zou ik Celtic (en, welja, die andere club dan ook maar zeker) zien verhuizen naar de Premier League.

Nog even over die tien titels op een rij. De laatste club die dat record kon halen was Rangers, in 1998. De Nederlander Wim Jansen kreeg als Celtic-coach de opdracht om daar een stokje voor te steken. Hij haalde voor een prikje  (650.000 pond!) Henrik Larsson van Feyenoord naar Glasgow. Op de laatste speeldag moest Celtic winnen om kampioen te worden. Het werd 2-0, onder meer met een goal van Larsson, toen nog met blonde dreadlocks. Als ik dàt herbekijk, springen de tranen mij soms nog in de ogen. Voor de iets langere versie: kijk hier! De immer goedgezinde Celtic-fans ontvouwden een spandoek: ‘1 in a row, just 9 to go!’ En daarom, maar niet alleen daarom, hou ik van The Glasgow Celtic FC! Daar zal het vertrek van een coach niets aan veranderen. 

In de rubriek Brieven aan Vincent voert man met bril een correspondentie over voetbal en sport met Vincent Coomans, United-fan, singer-songwriter en woordliefhebber.