De leukste Franse voetballers hadden altijd wel een rafelrandje. Als je aan Zidane denkt, dan ook aan de kopstoot tegen de Italiaan Materazzi in de verlengingen van de WK-finale van 2006. Wie Cantona zegt, denkt karatetrap. Toch waren het prachtige spelers voor wie je sympathie kon hebben, bad boys die de kortsluiting in hun hoofd compenseerden met wondermooi voetbal.

Maar wat zal ik me herinneren van het team dat in 2018 de wereldbeker voetbal won? De prachtige pegel van Pavard in een uitstekende wedstrijd tegen Argentinië, d’accord. Maar verder? Het fopduikje van matennaaier Griezmann voor de vrije trap die leidde naar de 1-0, en de hilarisch zwakke dribbel van doelman Lloris die Mandzukic nog de 4-2 bezorgde. Geen een vloeiende combinatie zoals de Duivels er een paar op het veld legden, geen dribbels, geen bezieling. Deze Fransen speelden naar het evenbeeld van coach Deschamps: fantasieloos boekhoudersvoetbal. Povere wereldkampioen, helaas.