“Voetbal is oorlog” is een van die vele clichés die te pas en te onpas wordt gebruikt. Dat is helaas soms waar. Maar ook het tegenovergestelde is evenzeer waar, en dat wordt veel minder gezegd, laat staan benadrukt.
Vuilnisman of advocaat, Vlaams-nationalist of sos, wit of zwart, ze jubelden maandagavond even extatisch na de late 3-2 van een Rode Duivel met Marokkaanse wortels. Een Belgisch-Amerikaanse vriendin laat op facebook weten dat een van de leukste dingen van deze wereldbeker is dat ze, kijkend naar wedstrijden, kan appen met vrienden en familie in de VS, Duitsland, Portugal, Tunesië, Schotland, Australië en nog wat landen…
Cynici kijken me wel eens meewarig aan als ik het heb over de verbindende kracht van voetbal, over de sociale rol die het spelletje ook kan spelen. Ondanks alle commerciële uitwassen en financiële schandalen ben ik blij dat deze wereldbeker ook dit toont: voetbal is vrede.
