Soms zit je zo dicht met je neus op iets of iemand dat je er de schoonheid en het bijzondere niet meer van ziet. Dan wandel je iedere ochtend langs de smeedijzeren brugjes over het Canal Saint-Martin zonder op te kijken, of fiets je haastig over de Place de L’Etoile terwijl je geen oog hebt voor die magistrale triomfboog.

Hetzelfde gevoel had ik toen ik “I’ve got some things to say” las op de geweldige site The Players’ Tribune: het verhaal van Romelu Lukaku, in zijn eigen woorden. Ik had het allemaal al eens gelezen, over die armoedige jeugd, over zijn profdebuut op zestien, over de vaak harde kritiek, over het verholen en onverholen racisme. Maar toch pakte het me. Omdat het er zo puur stond, zonder franje, zonder bijzaken als slechte controles of gemiste kansen. Maandagavond heb ik twee keer dubbel zo hard gejuicht. Petje af, meneer Lukaku!