Over licht-anarchistische Tsjechen gesproken: een bezoek aan Praag kan natuurlijk niet zonder een groet aan het graf van Vaclav Havel. Van opgesloten, schrijvende dissident tot president, dat blijft natuurlijk een prachtig verhaal.

Niets wijst erop dat op Vinohradsky Hrbitov een voormalige president ligt begraven, ook de familietombe van de Havels is niets echt opvallend. Er is geen verwijzing naar zijn presidentschap. Een dode tussen de vele andere doden, zoals de schitterende ‘razende reporter’ Egon Erwin Kisch, die we ook een warme groet brengen.

Ik ben voorzichtig met idolatrie, al zeker bij politici, maar voor Havel heb ik altijd een zwak gehad. Het boegbeeld van de Fluwelen Revolutie werd tot zijn eigen verrassing (en soms afschuw) de leider van eerst Tsjechoslowakije en later Tsjechië. Moraal en burgerschap waren de kernwaarden van zijn politiek. Hij bleef reflecteren en schrijven. Hopelijk blijft hij ook gelezen worden, zeker door de komende generaties politici.