“Dat hoort er toch een beetje bij”, hoorde ik Johan Boskamp mompelen in de studio nadat hij nog eens had gezien hoe Sergio Ramos de schouder van de geweldige Mo Salah uit de kom had getrokken. Daarom hou ik niet van Boskamp: te veel patser, te weinig voetbalromanticus. Geef mij maar Jan Mulder.
De tranen van Liverpool doen mij duizend keer meer dan de vreugde van Real. Net omdat de romantiek en de spelvreugde al lang uit het topvoetbal zijn verdwenen. Clubs als Liverpool doe mij dromen dat het nog niet allemaal naar de verdoemenis is, dat we het gedrag van zo’n Ramos niet allemaal normaal hoeven te vinden. Het soort speler dat aan het sterfbed van zijn beste vriend de stekker uit de beademingsmachine zou trekken om zijn iPhone op te laden, las ik ergens.
Ik trek me straks even terug met ‘Rood of dood’ van David Peace.
