Dit weekend belandde ik met mijn lief en onze beste vrienden op de bank bij D, ergens in het Gentse. Hij is een van de pioniers van samenhuizen in ons land en bouwde hiervoor zelf een woning, waar vier (kleine) gezinnen kunnen samenwonen.

D verloor vorig jaar zijn echtgenote. En ook zijn buurvrouw, die in een ander deel van het huis woont, is al enkele jaren weduwe.

Hij vertelde hoe ze voor elkaar hadden gezorgd, hoe ze steun hadden gehad aan elkaars aanwezigheid. Elke dag even komen kijken hoe het gaat. Een stuk taart brengen. Of een ei komen lenen. Een beetje zoals vroeger, in een dorp. Maar dan vrijwillig, zonder het beklemmende gevoel gecontroleerd te worden.

Ik vond het mooi. En een beetje droef tegelijk. Dat we ons wonen zo proberen te organiseren om op het eind niet eenzaam achter te blijven. Wat zegt dat over onze wereld?