Vandaag moest ik nog even denken aan Tom Wolfe. Het gebeurt immers niet iedere week dat een icoon van de verhalende journalistiek ons verlaat.

Ik las met belangstelling de necrologieën in de kranten. Ik vind het een prachtig genre, een journalist kan er niet alleen de overleden persoon, maar ook de voorbije tijdsgeest in vatten. En bij een figuur als Wolfe zelfs meerdere tijdsgeesten in een keer.

Ontgoocheling was mijn deel toen ik de fletse verhalen in de Vlaamse kranten las. Eén krant slaagde er zelfs in de titel van een van zijn boeken te verbasteren tot ‘I am Charlotte Church’. Zo veel liefdeloosheid, dat verdient niemand, zeker Wolfe niet.

Gelukkig hebben we nog de Nederlanders: John Schoorl, zelf ook een begenadigd journalistiek verteller, schreef dit prachtige stuk voor de Volkskrant en Auke Hulst schetste het belang van Wolfe in NRC. Stukken geschreven met liefde en kennis van zaken.