Dag Morrissey,

In mijn kast ligt een T-shirt waarop staat: It takes strength to be gentle and kind. Een van mijn favoriete Morrissey-zinnen. Een levensmotto bijna. Ik draag het T-shirt nog geregeld. Zeker in deze zure tijden, vol hatelijk gekwebbel op asociale media. Waar schelden en uitlachen de regel is, en empathie de uitzondering.

1984. Voor het eerst The Smiths horen als prille tiener was een openbaring. Liefde op het eerste gehoor. This charming man. Daarna zag ik je met gladiolen zwaaien bij Bart Peeters. Dat zag er wat vreemd uit in een tijd dat ik nog niet wist wat camp was en ik Oscar Wilde nog moest ontdekken, maar ik was al verkocht. Die gitaar, die stem, die teksten,…

De magie van The Smiths is ook in mijn landje uitvoerig bejubeld, onder andere door de onovertroffen Humo-journalist Marc Mijlemans, onze gids in die tijd. En toen het Smiths-verhaal vier jaar later veel te vroeg eindigde (“Als The Smiths splitten, vergaat een wereld”, schreef Rudy Vandendaele in hetzelfde blad) wist ik al dat er nooit nog een band zou komen die me zo bij de keel zou grijpen, nooit nog een zanger waarvan ik zo veel zou leren – onder andere dat Meat murder is -, nooit nog een groep die zo bepalend zou zijn. Wie niet van The Smiths hield, kon nooit een vriend zijn. Zo gaat dat bij tieners.

Uiteraard bleef ik je volgen. Ik kocht de platen en bezocht de concerten, misschien wel een stuk of tien. Ik kocht de T-shirts die ik me als tiener niet kon veroorloven. En ik verdedigde je. Mensen die het muzikaal allemaal wat minder vonden, hadden prut in de oren. Mensen die je te controversieel vonden hadden te weinig gevoel voor je typische humor. Ik werd minder fanatiek, dat zeker, en liet zelfs enkele onverschilligen en Mozzer-haters toe tot mijn vriendenkring. Gentle and kind.

Naar gewoonte keek ik uit naar je nieuwe album. Een beetje tegen beter weten in, want de twee voorgaande worpen waren niet echt meesterwerken. Een paar fijne nummers, verder te veel middelmaat. Ik kocht ze wel. Oude liefde roest niet, weetjewel.

Je opinies werden ondertussen steeds vreemder en moeilijker te verdedigen. Dat je de brexit toejuicht, kan ik misschien nog verklaren. Een melancholische hang naar een Groot-Brittannië dat al lang niet meer is, misschien zelfs nooit is geweest, gekoppeld aan een natuurlijke aversie tegen het establishment, het is voldoende om de EU de rug toe te keren. Ik deel je mening niet, maar ze is tenminste niet strafbaar.

Iets ranziger al is het verhaal dat je tegenwoordig ophangt over de slachtoffers van Harvey Weinstein. Die vrouwen wisten precies wat ze deden, maar zijn rancuneus omdat hun carrière is mislukt, zeg je in Der Spiegel, een interview dat werd overgenomen door Focus Knack. Van zo’n machopraat keert mijn maag een beetje om. Helemaal misselijkmakend wordt het als je Berlijn de verkrachtingshoofdstad van de wereld noemt, een gevolg van de politiek van open grenzen van Angela Merkel. Ik heb het een paar keer moeten lezen voor ik het geloofde, maar het staat er echt. We zijn wel erg ver verwijderd van het ironische Life is hard enough when you belong here uit Bengali in Platforms.

Sorry, oude vriend, maar deze “jokes” zijn niet meer funny. Ze zijn zelfs niet meer op het randje, ze zijn er ver over. Dit kan ik niet meer verdedigen. Het lijkt alsof je vergeten bent om een beetje gentle and kind te zijn.

There is a light that never goes out blijft mijn favoriete popliedje aller tijden, maar ik weet niet of het ooit weer goedkomt tussen ons. Het zal jou uiteraard worst wezen (pun intended), mij doet het een beetje pijn. I can feel the soil falling over my head. Maar we komen het snel weer te boven. Ik ben tenslotte geen tiener meer.