Wat is dit nu weer? En mag dat wel? Dat waren mijn eerste vragen toen ik ongeveer een jaar geleden de eerste nummerplaten type “HAHAHA” en ook nog “HIHIHI” zag opduiken in het straatbeeld. Een korte zoektocht leerde dat het inderdaad mocht, en dat het hier ging om de zogenaamde “gepersonaliseerde nummerplaat“, op eenvoudig verzoek en voor 1.000 euro te verkrijgen.

Bij het avondeten foeterde ik nog even: of dat nu een prioriteit was voor onze beleidsmakers? Hadden die echt niets beters te doen? Maar zelfs mijn lief vond me een zuurpruim en suste: ach, als die mensen dat graag willen, en als die dwaasheid de staatskas wat extra centen oplevert, waarom niet? Ik besefte dat ze gelijk had, dat er ook ergere dingen waren om me boos over te maken, en mompelde nog iets als “als ze maar niet ontsnappen aan de flitscamera’s”. Maar daar zullen onze wettenstemmers toch wel aan gedacht hebben, dacht ik snel, zo slim zijn die mensen die wij verkiezen natuurlijk wel.

Dat was te snel gedacht, zo blijkt. Vanochtend meldt Het Nieuwsblad dat de gepersonaliseerde nummerplaten al een jaar lang ontsnappen aan de controles van de ANPR-camera’s en de trajectcontroles.  Het moet in dit land verdorie niet makkelijk zijn om satire te bedrijven, de werkelijkheid is soms al absurd genoeg.

De burgemeester van mijn eigen stad, Vincent Van Quickenborne, reageert (terecht) scherp op het nieuws en bestempelt dit als “schuldig verzuim“. Liever laat dan nooit, maar toch vraag ik me af: is er toen deze wet werd gestemd, echt geen enkel parlementslid geweest die de opmerking heeft gemaakt dat de nummerplaten pas gepersonaliseerd konden worden als ze ook herkend konden worden?