Eerst dacht ik nog dat het een grapje was. Maar neen hoor, het staat er echt, op de website van Belfius, de financiële instelling die met uw en mijn geld overeind werd gehouden: ter gelegenheid van de uitreiking van de door de bank gesponsorde persprijzen, zoekt de bank ‘studentenreporters’. Voor een natje en een droogje, en, echt waar, gratis wifi, mogen deze reporters de uitreiking van de persprijzen op 7 mei verslaan.

Nu zal de bank vast een PR-praatje hebben klaarstaan over een “unieke opportuniteit” voor “ambitieuze studenten journalistiek of communicatie” die hier kunnen “netwerken” en de “nodige ervaring” opdoen en wat al niet meer. Maar ik zie toch vooral een bank die te gierig is om een freelance journalist enkele uren te betalen om de uitreiking van haar eigen persprijzen te verslaan. En veel vertrouwen in de twitter- en facebookcapaciteiten van de aanwezige journalisten heeft Belfius blijkbaar ook niet, want het is de bedoeling dat de reporters verslag uitbrengen op hun eigen sociale media accounts.

Ik weet het, er zijn ergere misstanden in de journalistiek. Maar de zoektocht van Belfius naar gratis journalisten, uitgerekend bij de uitreiking van de jaarlijkse persprijzen, is symptomatisch voor het gebrek aan respect voor freelancers. Die worden wel vaker gevraagd om tegen schandalig lage tarieven te werken. Dat uitgevers jarenlang ‘content’ gratis op het wereldwijde web hebben gegooid en zo de indruk hebben gewekt dat journalistiek gratis kan, helpt natuurlijk niet. Als het om een loodgieter, een slotenmaker of een andere vakman gaat, dan vinden we het allemaal logisch dat we een faire prijs betalen voor ervaring en expertise. Waarom zou dat anders moeten zijn voor tekstschrijvers en journalisten? De Nederlandse wetenschapster en journaliste Ionica Smeets schreef er al in 2013 een schitterend blogstukje over. Ook de reacties onder haar verhaal spreken boekdelen.