Axel Ronse, Vlaams parlementslid voor N-VA, zal lang niet de enige zijn geweest die zich of in zijn ochtendkoffie verslikte of meewarig het hoofd schudde toen hij op zijn tablet of smartphone het zoveelste verhaal las over Walter M., ooit acteur in een zeer succesvolle tv-reeks. Sinds hij niet meer acteert, haalt hij op andere manieren het nieuws, en dat is vaak weinig fraai. Deze keer ging het over het feit dat hij het huurhuis waarin hij woont gedeeltelijk zou hebben gesloopt.

 Je zou denken dat op de meeste redacties ondertussen het besef is gegroeid dat het hier gaat om een psychiatrisch patiënt die tegen zichzelf beschermd moet worden. Toch haalt hij op gezette tijden nog eens de krantenkolommen. Ronse ventileerde op Facebook zijn woede tegenover Het Laatste Nieuws dat met de miserie van iemand anders extra lezers najaagt. Maar dat had evengoed Het Nieuwsblad kunnen zijn, dat volgens GoogleNews het “nieuws” als eerste wereldkundig maakte. Zelfs de site van de eerbiedwaardige De Standaard plaatste het verhaal even door, maar had het goed fatsoen dat snel weer te verwijderen.

Politicus Ronse knoopt er een andere vraag aan vast: is het niet de hoogste tijd voor een deontologisch congres over de rol van de media. Cynici zullen opperen dat het daarvoor al hopeloos te laat is. Volgens Ronse gaat het voorlopig om een los idee, maar is hij bereid om het verder uit te werken.

Dat media, en het ene medium al wat meer dan het andere, zich niet vaak genoeg kunnen bezinnen over hun rol, staat buiten kijf. Vraag is of ze daartoe moeten worden aangezet door politici. Een, ik zeg maar wat, door de commissie media van het Vlaams parlement georganiseerd congres over journalistieke deontologie, kan al snel de indruk wekken dat politici proberen te vertellen wat media mogen brengen en wat niet. Dat moeten journalisten en nieuwsconsumenten niet willen.

De journalistieke deontologie is prima uitgeschreven, onder andere in de Code van de Raad voor de Journalistiek en in de internationale Verklaring der Plichten en Rechten van de Journalist  (sorry voor het oud-Nederlands, de verklaring dateert dan ook al uit 1971!). Het zou geen kwaad kunnen als journalisten die documenten wat vaker raadplegen en ter harte nemen, en mediabedrijven ook hun lokale medewerkers wijzen op het bestaan van deze deontologische regels. Zo moeilijk is het niet, het gaat vaak om gezond verstand. Maar als dat niet langer regeert, roepen media het misschien wel terecht over zichzelf af dat anderen, zoals politici, hun zeg willen hebben over de rol van de media.