Ik was amper een jaar of elf toen ik na een projectweek over “de krant” op de lagere school besliste dat ik journalist wilde worden. En journalist, dat betekende toen voor mij: schrijvend politiek verslaggever. Later, toen ik echt journalistiek ging studeren, kwamen daar enkele opties bij: reporter, voor het maken van grote, mooi geschreven, haast literaire verhalen in de traditie van de Amerikaanse new journalism. Of correspondent. Het liefste natuurlijk in een echte wereldstad als New York.

Er waren een paar opties die simpelweg nooit in me opkwamen: economie, regiojournalistiek en sport. U raadt het al, mijn eerste stages waren bij een economische krant en op een regioredactie, en op amper 28-jarige leeftijd werd ik ad interim chef sport bij twee grote regionale kranten. Maar tegen die tijd had ik wel een liefde voor sportjournalistiek gekregen. Niet voor de typische scorebordjournalistiek of simpele verslagen van wedstrijden en de bijbehorende nietszeggende interviews, maar wel voor goed uitgezochte achtergrondverhalen, waarbij sport is ingebed in een groter maatschappelijk, cultureel verhaal.

Een van de eerste sportschrijvers die me raakte was de Brits-Nederlande antropoloog Simon Kuper. Zijn debuut “Football against the enemy” (1994), vertaald als “Voetbal als Oorlog”, is nog steeds een klassieker. Het boek bevat reportages uit alle uithoeken van de wereld, en het vertelt aan de hand van voetbal meer over die landen dan veel politieke analyses. Een passage over Rusland bleef me bij, waar een vriend van Kuper in een keuken in Moskou voorleest uit een voetbalblad, waarin een trainer vertelt hoe hij scheidsrechters omkoopt. Zorgde dat niet voor commotie, wilde Kuper uiteraard weten. Ach, luidde het antwoord, er zijn in Rusland zoveel schandalen dat het niet meevalt om nog opgewonden te raken over een schandaaltje meer…

Ik sprak Kuper twee keer. De eerste keer als correspondent in Parijs (ja, dat is gelukt!), waar hij aan de andere kant van de Place de la Republique woonde. De tweede keer vorig jaar in oktober, via Zoom, voor Trends, naar aanleiding van zijn prachtige boek over FC Barcelona.

Ik denk dat ik vanavond nog eens een stukje uit dat eerste boek ga lezen. Over Nelson Mandela, bijvoorbeeld, en die keer dat hij op het landgoed Helderfontein de Bafana Bafana ontmoette, het Zuid-Afrikaanse nationale voetbalteam. Mandela… wat zou hij hebben gedacht over het WK in Qatar?