Door omstandigheden had ik deze keer extra veel tijd om de campagne voor de drie verkiezingen te volgen. Ik had me voorgenomen om zo stoïcijns mogelijk te blijven (mijn nieuwe levenshouding, al wil het nog niet zo best lukken) en me zo min mogelijk te ergeren. Dat is helaas slechts ten dele gelukt, maar hey, alle begin is moeilijk en het is de intentie die telt en voor iedere gelegenheid is er wel een cliché dat ik kan bezigen. Maar dit terzijde.

Ik had me tevens voorgenomen om op zondag te stemmen voor:

• die partij/persoon die op een positieve en heldere manier een eigen, hoopvolle boodschap weet te brengen, of het nu over Vlaanderen, België of Europa gaat.
• Die partij/persoon die geen karikatuur maakt van de ideeën van andere partijen, maar die gewoon eerlijk probeert te weerleggen. Je hoeft het niet eens te zijn, je kan op zijn minst wel respectvol luisteren.
• Die persoon/partij die zich niet laat verleiden tot dwaze optredens in tv-programma’s die zelfs van heel erg ver niets met de inhoud hebben te maken.
• Die politicus die een kritische vraag ziet als een onderdeel van ons democratisch systeem én een uitnodiging tot een helder antwoord, niet als een uitvlucht om te klagen over media.
• Die politicus die mensen, of het nu kiezers zijn of niet, met respect tegemoet treedt en niet behandelt als dom kiesvee.

Misschien had ik de lat wat hoog gelegd, maar ik moet vaststellen: de spoeling is dun, flinterdun, en de keuze dus moeilijker dan ooit. Ik had op een bepaald moment nog het meeste begrip voor die kiezers uit de tv-uitzending Blanco, die zich hebben afgekeerd van dit slechte politieke theater.
Ik vond verkiezingsdag vroeger ook een feest van de democratie, ik trok er zelfs mijn beste pak voor aan, maar nu vrees ik dat verkiezingen inderdaad slechts het schaamlapje zijn van de particratie. Wie buiten de lijntjes kleur en zijn eigen overtuiging volgt, kan het vergeten. Zie Hermes Sanctorum. Zie Hendrik Vuye.
Maar om blanco te stemmen ben ik toch net iets te veel gehecht aan mijn kleine bescheiden bijdrage tot de democratie, en bovendien: si tous les dégoûtés s’en vont, il n’y a que les dégoûtants qui restent….  (Ik ken inderdaad ook Franse clichés)

Het was weer heel veel blablabla, en weinig boemboem, om het met de woorden van een voormalig Vlaams minister te zeggen. En nu weet ik heus wel dat campagnes bedoeld zijn voor de blablabla en de boemboem na de verkiezingen volgt, maar de schaarste aan frisse ideeën, aan hoopgevende perspectieven voor de toekomst, aan grootse projecten, aan idealen, utopieën zelfs, doet me het ergste vermoeden.

Want ik geloof dat we in uitzonderlijke tijden leven, misschien wel een kantelpunt in onze geschiedenis. Dat vraagt om uitzonderlijke keuzes. Dat het steeds moeilijker wordt om die te maken, is al even deprimerend als deze campagne. Maar misschien past dat wel het best bij deze tijdsgeest.

Enfin, ik heb nog tot zondag.